Az kaldı...

Uzun zamandır merak ederdim, acaba yarın öbür gün işten ayrılmaya karar versem ben de son zamanlarda gördüğüm insanlar gibi mi davranacağım diye... Yani son günlerin umursamazlığı, vurdumduymazlığı, ilgisizliği vs. gibi hareketler sergilermiyim ya da öyle hissedermiyim?? Tamamen işten ayrılmıyor olsam da yine de benim için epey uzun bir zaman sayılır, zira poposunun üstünde oturmak nedir bilmeyen birisi için... Geçen gün annemle yaptığımız klasik gebelik yürüyüşlerimizden birin de kendimi "Anne ben sokakta olmayı çok seviyorum keşke havalar hep güzel olsa ve biz de hep sokakta olsak" derken yakaladım kendimi, tıpkı bir çocuk gibi safça ve içten gelerek söylenen bir şeydi bu annem de gülümsedi sadece... Neyse asıl söylemek istediğim ben sanki hiç işi bırakmayacağım hep böyle sonsuza kadar çalışacağım gibi hissediyorum, sanırım dışardaki hayata özellikle ev hayatına alışmak benim için pek de kolay olmayacak... Ama bebiş gelince her değişecek o ayrı biliyorum... Bebeğin içimden çıkacağı fikri bazen bana çok korkutucu geliyor ama bir yandan da onu çok merak ediyorum... Herşey okuduklarım gibi mi olacak, psikolojim nasıl olacak çok merak ediyorum... Koşmayı çok özledim mesela nedense, bazen koşmak istiyorum deliler gibi sanki yıllarca sabah koşusuna çıkmışım da... Ama birkaç gün de olsa belki de bir gün de olsa koşucam anasını satiyim:):)(daha sonra tabii)

Doktor iş görmez raporumu vermek için gittiğimde muayene etti bize, sana kaç şubat demiştim dedi,17 dedim ben de... bu bebek o kadar beklemez dedi, Ocak bitince hazır olacakmışım... Nasıl hazır olunur hiiçççç bilmiyorum, normal doğum yaparsın dedi sen, onu hele hiçççççç bilmiyorum, bazen kendimi çok güçlü hissediyorum bazen de annemin koynundan çıkmak istemiyorum... Çok garip annemin yanında ben kendimi hala çocuk gibi hissediyorum ama benim de karnımda çocuğum var. Acaba anne olunca ben artık büyüyecek miyim???Ya da anneme naz yapamayacak mıyım??Bilemiyorum işte...Ben daha bebek nasıl kucağa alnır onu bile bilmiyorum, birsürü kitap okudum, okuyorum ama hiç bişi anlamıyorum sanki, sanırım pratiğe dökmeden de anlayamayacağım....Hiç bitmeyen bir koşturmaya girmeye kendimi hazırlıyorum herkesin dilinde aynı hikaye ya, uykusuz gecelere hazırlıyorum, psikolojimi yani, gece çişe kalktığımda bebişim boş beşiğini sallıyorum:) Ben kafayı yemezsem bu süreçte iyidir...

Hastenede ne giycem derdi sardı bir de beni... Gerçekten kendime çok gülüyorum bazen, nedense sürekli bir bakımlı olma hali var başımda bu aralar, sanki hamileyim diye kendimi salmışım gibi gözükmemek için... Sabahın köründe kahvaltı etmeden oturup suratıma bişiler sürüyorum, binbirtürlü koku sürüyorum, biraz fazla terler oldum, kokmiyim diye, her gün duşa giriyorum... Bir garip haller yani.... Doğum yaptıktan sonra makyaj yapmaya enerjim kalır mı diye düşünüyorum... Hale bak, sen ve bebeğin iyi olun da.... Sanırım işin ciddiyetini kavrayamadım, sanki sonsuza kadar hamile kalacakmışım gibi hissediyorum... İyiden iyiye alıştık bu duruma... Bazen 3 müzün aynı yatakta yattığını düşünmek çok hoşuma gidiyor. Bunu anlatan bir tablo yapmak istiyorum sonra:) Rasoş, ben ve karnımdaki bebek... Yeteneeem olsa durmazdım bir saniye...

Şimdi son işlerimi toparlayıp kalan hazırlıkları son hızla bitirmem gerekiyor. Nefes egzersizleri, okumam gereken kitap, yapmam gereken yürüyüşler, birazcık daha! alışveriş (söz, bebek büyüdükçe alıcam artık ve olmayanları birilerine vericem)... Sonrası için bize yine burada olacağız... Öperim