Nilay Saraçoğlu

Yazamazmışım dediler.... Bilmem kaç yıllık bir geçmişin gölgesinde kalan kelimelerim yoksa artık eski heyecanı ve etkiyi uyandırmaz mı oldu... Geçen zamanla beraber benim yazılarımın da mı modası geçti yoksa? Kimbilir belki de öyle oldu, belki de ben farkında değilim arkamdan konuşulanların, hakkımda sarfedilen kelimelerin benim kelimelerime ne kadar uymadığının.... Bazen bazen o kadar kızıyorum ki kendime, ruhumu saran miskinlik ve üşengeçlik yüzünden görmezden gelmem kendimi, kişiliğimi yıprayor bütün düşüncelerimi.... Yalnız geçen koca bir günün ardından, tek kelime bile çıkmadan ağzımdan, yitip giden bütün korkuların üzerine bir sünger çekmişken, parmaklıkların arasından dünyaya bakarken, geçmişin ne kadar da karışık, bugünün ne kadar da saçma sapan geleceğin ise ne kadar korkutucu olduğunu düşünürken birisinin dürtmesi mi lazım sürekli beni ya da benim mi birilerini aramam gerek... Çok havalı, çok özel, çok yeni, çok sıradışı cümlelerden oluşan bir yazı gibi beynim...Korkuyorum

Şimdi bir kaç yıl öncesine gitti aklım... Birkaç yıl öncesinin "ben"inine... Ne kadar vurdumduymaz, ne kadar bencil... Çok değil, sadece birkaç yıl. Bu kadar kısa bir zaman yetiyor mu değişmek için, kendine gelmek için bu kadar kısa bir zaman yetiyor mu? Ya da değişen, kendine gelen birileri yoktur belki de...Belki de gördüğümüz herşey, yaşadığımız tüm bunlar sadece hayaldir. Belki de hepimiz hayalimizi yaşıyoruzdur. O yüzden kurduğumuz hayaller gerçekleşmiyordur... Birşeyleri değiştirmek ya da düzeltmeye çalışmaktan vazgeçtim artık... Çünkü anladım ki gücümün yetmediği, kabullenmem gereken şeyler bunlar. Hayatı geldiği gibi yaşamaktan bahsediyorum. Bazı şeyleri içime sindirmekten... Zorlanıyor muyum? Elbette.. Hatta bazen canım acıyor, kalbim kırılıyor. Açık havaya atıyorum kendimi, ufak bir yürüyüş önceleri de olduğu gibi iyi geliyor.Attığım her adım aydınlığa açılan kapıma yaklaştırıyor beni. Aslında içime sorsanız kalbime sorsanız o kadar kırgın ki birilerine, o kadar üz