K.

Birçok şeyin bu kadar anlamsız olduğunu hissetmeyeli uzuuun zaman olmuştu, ergenlik çağı bunalımlarımı andırıyor biraz. Dinamikler değişti sadece, eskiden okul çok anlamsızdı benim için, şimdi de iş mesela.
Kendi içime bakabildiğim nadir zamanlarda binbir türlü pislik olduğunu gördüm. Hesapta ben "iyi" bir insandım. Kibir, kıskançlık, inat, öfke, yalan, gurur, ihanet, dedikodu... O kadar o kadar sarmalamışlar ki beni meğersem nefes alamıyormuşum, alır gibi yapıyormuşum. Alay ettiğiniz o yoga varya neleri ortaya çıkarıyor bir bilseniz aklınız durur. Aslında korkuyoruz bunlara bakmaktan, görmekten, benlik imajımıza bir zarar gelir diye ödümüz kopuyor. Mesela ben ne kibirli bir insanmışım hey hat! Sanki bilmem hangi okullarda okumuşum da ya da atalarım bilmem kimin soyundan geliyormuş gibi kibirlenmekten öteye gidememiş,kimseleri beğenememişim. Sonra bu kibirimi inceliğimde altından ne çıktı bilin bakalım! Hayvan gibi kıskançlık, hem de nasıl kıskanmak, kıskandığım insanlara bok atmak için neler neler de uydurmuşum, yok efendim insanlar kariyeri uğruna çocuklarını sefil ediyormuş falan filan, bu durumu kabul etmem itiraf ediyorum yıllarımı aldı. Ama kabul ettiğim zaman hissettiğim hafiflik inanılmaz. İçimde bir yer açıldı, sanki birşeylerden kurtuldum ve kıskandığım insanı düşündüğümde şu an bana hiçbirşey ifade etmediğini farkettim. Tek çözüm kabul etmekte, ne hissediyorsam, hangi duygu varsa onu kabul etmek ve sonrası hafiflik!
Kolay mı değil elbet, ama zaten kolay olan ne var ki?