pıtışka

"Bazen kendini hiçbir işe yaramaz hisseder ya insan, hayata karşı motivasyonu sıfır olur, korkuları ve kabusları sürekli aklından geçerken nefes alırken zorlanır, ümitsizlik kaosunun ortasında bir çıkış yolu ararken yolunu daha beter uzatır...

Ya da yalnız hisseder, koskacaman dünyada yapayalnız hisseder... Bir noktadan bile daha küçük görür kendini, silinmek üzere olan bir noktadan...

Keşke demek bazen çok acı verir ya insana, yaptığı hatalar ya da yapamadığı hatalar geçmişin karanlık gölgesinden fırlaşmış bir hayalet gibi dolaşır etrafında, elini uzattığında sonsuzluğa karışan bir hayalet...

Hani bazen boşuna uğraş verdiğin aklına gelir ya, ya da ne yaparsan yap hep yerinde saydığın... Bu gerçekle karşılaşınca hissettiğin ezikliğin dışarıdan bakarken farkedileceğini sanıp paniğe kapılırsın, aynaya bakarken karşındaki görüntüye yabancılaşırsın... işte böyle olmaktan, böyle hissetmekten korkuyorum, kendim için iyi olan ne bilmiyorum, sanki sırf başkaları mutlu olsun diye yaşıyorum" dedi genç kadın karşısında oturan adama. Dışarıda hava epey kararmış, yağmur da hızlanmıştı... Sanki o akşam herşey genç kadının dudaklarından dökülen hüzünlü cümlelere eşlik ediyordu... Hayat artık hiç olmadığı kadar zordu...