Yaş mıdı kuru mu, arap sabunu??
Bloglar arası geziyorum, geziyorum ne de güzel şeyler yazanlar var...
Tabi bir o kadar da saçmalayanlar..Çoğu benden küçük, yaşça... Kesin yaşlanıyorum.
3 ay soonra 27 yaşında olacağıma gerçekten inanamıyorum.. 19-20-21-22 yaş arasında sanki herkes.. En yaşlıları 22!!
Sonra kendimi düşünüyorum o yaşlardaki, kayıp yıllarımı... Ya zaman gerçekten çok çabuk değişti, ya da ben gerçekten en kayıp zamanlarımı yaşamışım...
İnsanlar en güzel okullarda okuyor, harika evlerde yaşıyor, tatilleri, giysileri vs. hep en güzeli...
Biz nasıldık diyorum kendi kendime sonra. Cebimizde 5 kuruş para olmadanatardık kendimizi yollara, barlara...
Bir şekilde şansımız hep yaver giderdi.. Karnımız her zaman doyar, alkolümüzü sonuna kadar içerdik. Sokakta bile kalmaz kalıcak yer mutlaka bulurduk...
Zira yoktu bizim kendi evlerimiz!! Her zaman yalanlar söylerdik ailemize ister istemez gece dışarı çıkmak için. Ben sen de kalıyorumsen de ben de... sakın çaktırma...
Şimdi ise anneler babalar kızlarının gece çıkmasına bile birşey demiyor. Halbukidevir daha kötü değil mi? 5 sene önce gecenin bir vakti meydandan Tünele kadar tek başıma yürürdüm artist gibi, şimdi ise sıkar biraz...Sadece 5 sene de mi yaşlandım noldu bana????
Çok da eğlenirdik ama, arkadaşlıklarımız hiç bugününkü gibi değildi, 4 kişi nerdeyse beraber nefes alırdık. Derdimiz, sevincimiz hep ortaktı.Parasızlığımızı hiç dert etmezdik, beraber olmak yeterliydi. Gelecekle ilgili hiç bir kaygımız, düşüncemiz, planımız yoktu.Sanki bir ömür boyuncaberaber olacağız ve başka kimseye, hiç birşeye ihtiyacımız olmayacak gibi davranırdık.Birbirimizi her daim kollar, erkek arkadaşlarımızı bilehiç düşünmeden satabilirdik. Sonra ne oldu?Büyüdük, sorumluluklar değişti, kafalar değişti... Belki de hiç değişmedi... Ama kıçı kurtarmak için uzatmalarıoynamaya başladık. Gerçek hayat pattt diye yüzümüze tokat gibi vurunca affalladık, bitmeyen okullar ve bulunamayan işlerarasında ne olduğunu şaşırdık.Oysaki hala küçüktük, hala korunmaya birbirimizi korumaya ihtiyacamız vardı. Hayat gailesi ilk o zamanlarda kazanmaya başladı.
Çok aşık olduk, çok ağladık, çok eğlendik, çok sıkıldık... Hep söz verdik, yerine getirmedik... Özledik, aramadık... Geldik, bulamadık... Tanıştık, ısınamadık... Ayrıldık, binpişman olduk...Hep kazanan biz olduk yaa peki ya şimdi?
Şimdiyi bilmiyorum, beni seven biri var ben de onu çok ama pekçok seviyorum, nefes alabilmem için onun yanında olmam gerekiyor..
İşim var, iş arkadaşlarım var, mesleğim var, para kazanabiliyorum..
Ama yapmak istediğim daha çokkk şey var. Gülerler mi bana bu yaşta yapıyorum diyeee... Gerçekten yaşlanıyor muyum...Lütfen biri bana bişi desin yaaa:(:(
Bloglar arası geziyorum, geziyorum ne de güzel şeyler yazanlar var...
Tabi bir o kadar da saçmalayanlar..Çoğu benden küçük, yaşça... Kesin yaşlanıyorum.
3 ay soonra 27 yaşında olacağıma gerçekten inanamıyorum.. 19-20-21-22 yaş arasında sanki herkes.. En yaşlıları 22!!
Sonra kendimi düşünüyorum o yaşlardaki, kayıp yıllarımı... Ya zaman gerçekten çok çabuk değişti, ya da ben gerçekten en kayıp zamanlarımı yaşamışım...
İnsanlar en güzel okullarda okuyor, harika evlerde yaşıyor, tatilleri, giysileri vs. hep en güzeli...
Biz nasıldık diyorum kendi kendime sonra. Cebimizde 5 kuruş para olmadanatardık kendimizi yollara, barlara...
Bir şekilde şansımız hep yaver giderdi.. Karnımız her zaman doyar, alkolümüzü sonuna kadar içerdik. Sokakta bile kalmaz kalıcak yer mutlaka bulurduk...
Zira yoktu bizim kendi evlerimiz!! Her zaman yalanlar söylerdik ailemize ister istemez gece dışarı çıkmak için. Ben sen de kalıyorumsen de ben de... sakın çaktırma...
Şimdi ise anneler babalar kızlarının gece çıkmasına bile birşey demiyor. Halbukidevir daha kötü değil mi? 5 sene önce gecenin bir vakti meydandan Tünele kadar tek başıma yürürdüm artist gibi, şimdi ise sıkar biraz...Sadece 5 sene de mi yaşlandım noldu bana????
Çok da eğlenirdik ama, arkadaşlıklarımız hiç bugününkü gibi değildi, 4 kişi nerdeyse beraber nefes alırdık. Derdimiz, sevincimiz hep ortaktı.Parasızlığımızı hiç dert etmezdik, beraber olmak yeterliydi. Gelecekle ilgili hiç bir kaygımız, düşüncemiz, planımız yoktu.Sanki bir ömür boyuncaberaber olacağız ve başka kimseye, hiç birşeye ihtiyacımız olmayacak gibi davranırdık.Birbirimizi her daim kollar, erkek arkadaşlarımızı bilehiç düşünmeden satabilirdik. Sonra ne oldu?Büyüdük, sorumluluklar değişti, kafalar değişti... Belki de hiç değişmedi... Ama kıçı kurtarmak için uzatmalarıoynamaya başladık. Gerçek hayat pattt diye yüzümüze tokat gibi vurunca affalladık, bitmeyen okullar ve bulunamayan işlerarasında ne olduğunu şaşırdık.Oysaki hala küçüktük, hala korunmaya birbirimizi korumaya ihtiyacamız vardı. Hayat gailesi ilk o zamanlarda kazanmaya başladı.
Çok aşık olduk, çok ağladık, çok eğlendik, çok sıkıldık... Hep söz verdik, yerine getirmedik... Özledik, aramadık... Geldik, bulamadık... Tanıştık, ısınamadık... Ayrıldık, binpişman olduk...Hep kazanan biz olduk yaa peki ya şimdi?
Şimdiyi bilmiyorum, beni seven biri var ben de onu çok ama pekçok seviyorum, nefes alabilmem için onun yanında olmam gerekiyor..
İşim var, iş arkadaşlarım var, mesleğim var, para kazanabiliyorum..
Ama yapmak istediğim daha çokkk şey var. Gülerler mi bana bu yaşta yapıyorum diyeee... Gerçekten yaşlanıyor muyum...Lütfen biri bana bişi desin yaaa:(:(
Comments