Hiç
Hiçbirşey yapmadan bütün gün oturabilirim gıkım bile çıkmadan. Hatta bir noktaya kilitlenip bakabilirim öye uzun uzun. Bu aralar böyle hissediyorum. Hepinizin facebook profilne bakıyorum tek tek, bir manyak gibi.
Aslında üreten ve çalışkan bir insan olmayı çok seviyorum ama bazen kanım donuyor, içimdeki tembel garfield uyanıyor.
Eski heyecanımı kabettim artık iyice sektöre karşı. Farklı şeyler yapmak çok istiyorum. Sıfır olan girişimci tarafım yüzünden de mal gibi kalıyorum. Birinin beni dürtmesini ya da elimden tutmasını istiyorum. Başarının artık tesadüf olmadığını biliyorum.Bizim cadde de küçük bir dükkan var, oraya manav mı açsam diye düşündüm ciddi ciddi!
Bundan 10 sene önce birileri bana şu andaki "kariyer"durumumu söylese hiç şaşırmazdım, çünkü o zamalar da ne yapacağım hakkında hiç bir fikrim yoktu. Ne bir hedef ne bir gaye. En çok istediğim hafta sonu gelsin de Taksime gideyim içeyim unatayım olurdu, neyi unutacaksam artık! Birileri beni sarssaydı keşke, gerçekten etrafımda hiç kimsenin benimle ilgili bir kaygısı yoktu. Suçu başkalarına atmak değil niyetim, ama bence 19 yaşında bir salağın zaman zaman sarsılmaya ya da yardıma ihtiyacı olabilir. Şu yaşıma geldim herhangi konuda yeteneğim var mı onu bile bilmiyorum, küçükken vardı belki ama o kadar savruldum ki ordan oraya hepsinin üstü örtüldü. Lise de tekstil okuyup, üniversite de alan dışı tercih yaparak anca Restorasyon kazanan ve onu da sevmeyen, sonra web tasarımı eğitimi alan, arada sinema okuyan, şimdi de tasarım ajansında html - css yapan bir denyoya dönüşmem acaba sadece benim suçum mu (şu anda AOF sosyoloji okuduğumu söylesem?) Allahım yazarken bile kötü oldum. Neyim oğlum ben? Efkarlandım yemin ediyorum, acıdım gençliğime.Güzel bir beste yapabilirim bunlardan aslında. Neyse ne yapıyoruz halimize şükrediyoruz.
Belki bir gezi programı yapsaydım ve dünyayı gezebilseysim daha farklı biri olabilirdim. Sanırım bunu gerçekten çok isterdim. Ama geç değil, kızım biraz daha büyüsün bütün birikimimizi buna harcayabilirim! Havuzlu, güvenlikli, otoban kenarındaki ultra mega süper lüks daireler de size kalsın!
Aslında üreten ve çalışkan bir insan olmayı çok seviyorum ama bazen kanım donuyor, içimdeki tembel garfield uyanıyor.
Eski heyecanımı kabettim artık iyice sektöre karşı. Farklı şeyler yapmak çok istiyorum. Sıfır olan girişimci tarafım yüzünden de mal gibi kalıyorum. Birinin beni dürtmesini ya da elimden tutmasını istiyorum. Başarının artık tesadüf olmadığını biliyorum.Bizim cadde de küçük bir dükkan var, oraya manav mı açsam diye düşündüm ciddi ciddi!
Bundan 10 sene önce birileri bana şu andaki "kariyer"durumumu söylese hiç şaşırmazdım, çünkü o zamalar da ne yapacağım hakkında hiç bir fikrim yoktu. Ne bir hedef ne bir gaye. En çok istediğim hafta sonu gelsin de Taksime gideyim içeyim unatayım olurdu, neyi unutacaksam artık! Birileri beni sarssaydı keşke, gerçekten etrafımda hiç kimsenin benimle ilgili bir kaygısı yoktu. Suçu başkalarına atmak değil niyetim, ama bence 19 yaşında bir salağın zaman zaman sarsılmaya ya da yardıma ihtiyacı olabilir. Şu yaşıma geldim herhangi konuda yeteneğim var mı onu bile bilmiyorum, küçükken vardı belki ama o kadar savruldum ki ordan oraya hepsinin üstü örtüldü. Lise de tekstil okuyup, üniversite de alan dışı tercih yaparak anca Restorasyon kazanan ve onu da sevmeyen, sonra web tasarımı eğitimi alan, arada sinema okuyan, şimdi de tasarım ajansında html - css yapan bir denyoya dönüşmem acaba sadece benim suçum mu (şu anda AOF sosyoloji okuduğumu söylesem?) Allahım yazarken bile kötü oldum. Neyim oğlum ben? Efkarlandım yemin ediyorum, acıdım gençliğime.Güzel bir beste yapabilirim bunlardan aslında. Neyse ne yapıyoruz halimize şükrediyoruz.
Belki bir gezi programı yapsaydım ve dünyayı gezebilseysim daha farklı biri olabilirdim. Sanırım bunu gerçekten çok isterdim. Ama geç değil, kızım biraz daha büyüsün bütün birikimimizi buna harcayabilirim! Havuzlu, güvenlikli, otoban kenarındaki ultra mega süper lüks daireler de size kalsın!
Comments