İçimdekiler domino taşları gibi, yıkılıp duruyor.

Haber okumasam, televizyona bakmasam, insanları görmesem, kafam önde hızlı hızlı yürüsem... Mal gibi, öküz gibi yaşasam. Yiyip yiyip dursam, geğirsem hayvan gibi... Soran olursa" o ne bee" desem, bir boktan haberim olmasa, dünya daha yaşanır hale gelir mi?
Berbat günleri arka arkaya yaşayan benim yalnız ve denyo ülkem beni o kadar sıkııyor o kadar midemi bulandıyor ki bazen siktir olup gitmek istiyorum buralardan. Uzaklarda yaşadığımızın hayalini kuruyorum çoğu zaman. Acaba içimde sızlayıp duran o şey sesisini keser mi? Geceleri yatağa uzandığım an başlayan felaket senaryolarım biter mi, hazırladığım deprem çantasının nerede olduğunu unutur muyum,bir kız çocuğuna tecavüz edenlerin suçsuz bulunmasını unutabilir miyim, her türlü insaniyetsizliği yapabilen ve bunu hoş gören insanların kara gölgelerinden kaçabilir miyim, içimdeki bütün domino taşlarını yıkan  "başımızdakiler"den uzak durabilir miyim gidince?