Nilay Saraçoğlu

Ortaokul'un ilk yılında boyband çılgınlığına kaptırmıştım kendimi, iğrenç pop şarkıları dinleyip en bebek yüzlüsüne de aşıktım,  ortaikiye geçtiğim yaz regli oldum, bir haller oldu bana, babamın aldığı yabancı kasetlere geri döndüm ama onlar da pek sarmıyordu artık farklı birşeyler istiyordum ama ne bilmiyorum, ortaokul deli gibi ders çalışmakla geçti lise için ama nedense İstanbulun en boktan lisesine gittim, iyiki de gitmişim diyorum çünkü o bunalım gerçek müziği keşfetmemi sağladı, bazı müzisyenler ve gruplar için değermiş diyebiliyorum şimdi. Ben Metallica'nın One'ıyla başladım bu işlere evet dün gibi hatırlıyorum, abimin sınıfındaki o gitar çalan uzun saçlı çocuk ve kısa paçalı konversli saçını sarıya boyatmış arkadaşının önünden günde 10 defa geçerdim üzerimde Metallica t-shirtyle de beni farketsinler, arkadaş olalım, müzik dinleyelim beraber diye... Ama yüzüme bile bakmazlardı, ya da boka bakarmış gibi bakarlardı. Yıllar sonra biri bana aşık oldu ben de onu terkeder

Şimdi gidicem, bütün nursuzluğumla. O kadar kırılganım ki şu an umarım tramwayda ağlamaya başlamam neden ayakta kaldım diye. Yaşam enerjimin yerine gelmesi için kızıma sarılmam lazım!

Sadece 3 saat içinde öyle birşeyler oldu ki uyandığımda, hem üşüyor, hem terliyor hem de boğazımda birinin yumruğu varmış da o yüzden yutkunamıyormuşum ya da boğazımı parçalamışlar ben uyurken koparmışlar bademciklerimi yerine çakıl taşları koymuşlar ve ben her tükürüğümü yutmaya çalıştığımda o taşlar tekrar tekrar yaralıyor, parçalıyor boğazımı. Cehennmemi başka dünyalarda aramayın, 3 saatllik mesafede de olabilir bazen. Gecenin 4 ünde kapının önünde bağrışan sarhoşları dinlerken çektiğim acılardan dolayı ne kadar onların yerinde olmak istediğimi bir ben bilirim. Vasiyetimi bile yazmayı düşündüğüm ateş nöbetlerimden birini de sanırım unutmam kolay olamayacak. 4 günden 4 kilo verdiren mucize diyetimin detaylarını isteyene özel olarak verebilirim. Hergeçen sene hastalıkları daha zor atlatan bünyemin derdini gerçekten merak eder oldum. Benimle beraber 4 kişinin hayatı- artık kaç günde iyileşeceksem- berbat oluyor. Artık en çok buna üzülüyorum. Ben acıyı çekerim bir şekilde, katlanabi

Boşver anne, pislensin, kirlensin, tadını çıkarsın!!

50 metrekarecik bir yaşama alanı için insanlar yıllarca emek sarfediyor, çoluğundan çocuğundan ayrı, nefret ede ede el kapısında çalışarak... Depremlerin ortasında olmasına rağen 40 senelik binalara inanılmaz fiyatlar biçiyorlar. Ben vazgeçmiştim ne güzel, silmiştim kafamdan. Sinsi bir kurt gibi içimizi kemiren bu konuya ne güzel kalınca bir sünger çekmiştik, ama ne oldu bilmiyorum, sadece artık almamız gerektiğini biliyorum. Yarın öbür gün buralardan siktir olup gidersek, bir gelir kaynağımız olsun diye sadece belki de. Kimlerin ve nasıl bu fiyatlarını belirlediğini bilmiyorum, bu kadar haksız kazancın nerelere gittiğini, kimlerin kursağından nasıl gönül rahatlığı ile geçtiğini aklım almıyor. Biliyorum defalarca kez yazıldı,çizildi, herkes küfürünü etti, içini döktü, çözülmedi hiçbirşey, düzelmedi, bağrış çağrış... İyi yönlerini ben de biliyorum, hergün şükrediyorum, dua ediyorum... Ama bu durumdan nasıl sağsalim çıkacağız onu kestiremiyorum, çünkü ben para biriktiremiyorum, anladın m