Başlık bulamadım

Annem beni gün içinde hiç aramaz acşil bişi olmadığı sürece, dün telefonuma çağrı attığı zaman ters bişiler olduğunu hemen anladım tabii. Korka korka aradım, hastanedeymiş beni acil ameliyata alacaklar falan dedi. Dur dedim ya ne ameliyatı hemen ev geç ben geliyorum dedim. Taksiye atladığım gibi Paşa'ya vardım 15 dakikada.Annem de babam da renkler gitmiş tabi, panik havası son sürat esiyor. Hemen dedim Nasır'a (bizim ailenin jinekoloğu) gidiyoruz. Ben gidemedim tabii, bebişi bırakabileceğimiz kimse yok. 1 saatte iş tamam, detaya fazla girmek istemiyorum. Şİmdi Salı gününü bekliyoruz, patalojiye giden parçanın durumuna göre tedavi olacak. Annem'e bişi olduğu zaman bir anda patlakverir ve de hep uzun tedavi gerektiren şeylerdir. Ona ne kadar iyi bakmaya çalışsak da, o ne kadar kendine dikkat ettese de ne yazık ki bu tür şeyler hiç peşimizi bırakmaz oldu. Artık alıştım demek istemiyorum ama hiç değilse acil durumlarda ne yapmam gerektiğini az çok öğrendim. Soğuk kanlı olmaktan başka yapabilecek bişeyi yok çünkü böyle zamanlarda rolleri değişiyoruz, ben onun annesi oluveriyorum, bana ihtiyacı oluyor, eğer ben kendimi bırakırsam biliyorum ki daha zor atlatırız. Hele bir de şimdi bebek var. Sağlam olmam lazım herşeye karşı ama nasıl olacak bilmiyorum. Benim de tutunmam gereken birisi olmalı, var, Rasim, ona bişi olsa falan öffffff bu böyle uzayıp gider, bilemiyorum, artık ne hissedeceğimi de şaşırdım, hayatımı düzene sokmak için 2 aydır gerçekten deli gibi uğraşıyorum, ama sürpriz gelişmeler şakk diye karşımıza çıkıyor, iyi düşüneyim iyi olun diyorum, ama tek bildiğim anneme çok ihtiyacımız olduğu ve onu çok sevdiğimiz. Sağlık bizi bırakma sakın!