If I could be who you wanted!!!
Bütün blog alemi baharın gelişini çoktan kutlamışken geç kalan ben ve hislerim yeni yeni uyanışa geçtik... Parıldayan güneş ve çiçek açan ağaçlardan ziyade ben de olan değişikliklerden bahsedeceğim müsadenizle....
Kendime olan güvensizliğimin bilmem kaçıncı kez beni ezmesine izin verdiğim bir süreç bu sefer çok sert geçti. Boğazımda düğümlenen yumrukumsu birşey su içerken bile canımı acıttı.. Sonra uzun uzun düşündüm belki de ilk kez... Vardığımın sonucu ilk uyguladığım an hiç de fena değildi!!!
Birşeyleri sıraya dizmeyi öğrendim... Eskiden tutamayacağım sözler verir sonra da mahcubiyetimden kendi kendimi yerdim. Şimdi artık hayır deme zamanımın çoktan gelmiş olduğunu farkettim. O zaman HAYIR!!!
Kimilerini ne kadar yanlış tanıdığımı kimilerini ise hiç tanımadığımı çok iyi anladım!!!Kimii beni kendisine hayran bıraktı. Kimisi ise kendini bana rezil etti!! Arada olan yine bana oldu. Beni üzen için ağladım, üzdüklerim için daha çok ağladım.... Tek başıma kaldığım her zor anımda "gerçek kimilerini" düşündüm. Ve onları çok özledim....
Asıl derdimin kendimle olduğunu anladım yine.... Esip savurmanın faturasının ne kadar ağır olduğunu gördüm yine... Ah biraz daha sakin olabilsem diye düşündüm, biraz daha....
Sonra bedenimi tanımaya başladım yavaş yavaş, yaşadıklarımın nereme zarar verdiğini nereme iyi geldiğini çözmeyi denedim. Özür diledim defalarca kez yaptıklarım için, telafi edeceğime söz verdim, bundan sonrası için güzel planlar yaptım..
Yaşadıklarıma illaki bir gizem illaki bir şiirsellik katma huyum bazen beni bile güldürüyor ama nedense özensizce yazdığım yazılar da "yazma" eylemimi çok basite indirgiyormuş gibi geliyor.
Keşke hepimiz bütün komplekslerimizden, bütün egolarımızdan bütün hırslarımızdan arınabilsek...
Ben böyle hissettiğim zamanlarda tek istediğim yalnız kalmak oluyor, ama bunu kimseye anlatamıyorum!!!!!
Kötü değilim aksine iyi hissediyorum, biraz zaman sadece, belki yaza kadar bütün düğümleri çözerim tek tek....
Kendime olan güvensizliğimin bilmem kaçıncı kez beni ezmesine izin verdiğim bir süreç bu sefer çok sert geçti. Boğazımda düğümlenen yumrukumsu birşey su içerken bile canımı acıttı.. Sonra uzun uzun düşündüm belki de ilk kez... Vardığımın sonucu ilk uyguladığım an hiç de fena değildi!!!
Birşeyleri sıraya dizmeyi öğrendim... Eskiden tutamayacağım sözler verir sonra da mahcubiyetimden kendi kendimi yerdim. Şimdi artık hayır deme zamanımın çoktan gelmiş olduğunu farkettim. O zaman HAYIR!!!
Kimilerini ne kadar yanlış tanıdığımı kimilerini ise hiç tanımadığımı çok iyi anladım!!!Kimii beni kendisine hayran bıraktı. Kimisi ise kendini bana rezil etti!! Arada olan yine bana oldu. Beni üzen için ağladım, üzdüklerim için daha çok ağladım.... Tek başıma kaldığım her zor anımda "gerçek kimilerini" düşündüm. Ve onları çok özledim....
Asıl derdimin kendimle olduğunu anladım yine.... Esip savurmanın faturasının ne kadar ağır olduğunu gördüm yine... Ah biraz daha sakin olabilsem diye düşündüm, biraz daha....
Sonra bedenimi tanımaya başladım yavaş yavaş, yaşadıklarımın nereme zarar verdiğini nereme iyi geldiğini çözmeyi denedim. Özür diledim defalarca kez yaptıklarım için, telafi edeceğime söz verdim, bundan sonrası için güzel planlar yaptım..
Yaşadıklarıma illaki bir gizem illaki bir şiirsellik katma huyum bazen beni bile güldürüyor ama nedense özensizce yazdığım yazılar da "yazma" eylemimi çok basite indirgiyormuş gibi geliyor.
Keşke hepimiz bütün komplekslerimizden, bütün egolarımızdan bütün hırslarımızdan arınabilsek...
Ben böyle hissettiğim zamanlarda tek istediğim yalnız kalmak oluyor, ama bunu kimseye anlatamıyorum!!!!!
Kötü değilim aksine iyi hissediyorum, biraz zaman sadece, belki yaza kadar bütün düğümleri çözerim tek tek....
Comments