Yol 1
444 bilmem ne bilmem ne....
Yerimi ayırttım, hem de cam kenarı, hem de gündüz yolculuğu... Geze geze giderim, harika!
Dağlar, tepeler belki de bir köy bile görebilirim... Küçük bir kız çocuğu bakar bana yol kenarındayken, gözlerindeki o meraklı bakışlarla... Sevmek gelir insanın içinden onu skıca sarmak gelir, üstündeki başındaki bütün kire rağmen öpmek gelir... Oraların kendine has kokusu vardır saçlarında... Çocukluğun bütün masumiyeti bir kez daha özlerim, küçük kız gibi artık o günler de çok geride...
Uzayan yollar elbet kısalır, son durak gelince inerim , bırakırım kendimi yabancılığın o karşı konulma,heyecanına, girdabına... Bütün sıkıntılarım, dertlerim artık benden çok uzakta, silindi hepsi bir anda beynimden, aklımdan hayatımdan.... Moral bozukluğu yok, endişe yok,sadece bilinmezlik var, bilinmeyen bir başlangıca ilk adımı atmak var.Korkusuzca...
Belki de yemyeşil bir yerdir geldiğim yer, orman kokusu vardır içime çektiğim havanın her zerresinde... Gri bulutların yerine, masmavi bir gökyüzü, buz gibi kış güneşi yerine, içimi ısıtan sahici güneş vardır. Ya deniz... Ya seyrederken o enginliğin içinde kendimi kaybeder gibi dalıp gittiğim deniz...Sadece bakmak, bakmak işte... Konuşmadan, sessizce... Sakinleştiren, güven veren, geleceği aydınlatan bugünü unutturan o deniz... Heryerde başka başka ama hep aynı deniz... Adı gibi güzel deniz...
Yalnızlığımı paylaşmak isteyen küçük bir arkadaşım oluverir birden kimbilir. Terkedilmiş ya da hep yalnız kalmış bir köpecik... Yeni hayatımın yegane dostu olur... Ne kıskanç ne de fesat... Ne bizden ne de onlardan ... öyle temiz öyle safki, tek derdi sevgi, karşılıksız sevgi... Sorgusuz, sualsiz. Tıpkı kirlenmeden önceki halimiz gibi...
Uzak diyarlara gitmeyi düşünmek, hayalini kurmak bile aniden bir ferahlık verir ruhuma... Çünkü bilirim, bilirim gidebilme ihtimalimin olduğunu, bilirim gücümün olduğunu... Ya bu umut da olmasa, ya bu özgürlük da olmasa ne farkım kalır dı altın kafesdeki bülbülden, kuleye kilitlenmiş dünyalar güzeli prenssesten...
Yerimi ayırttım, hem de cam kenarı, hem de gündüz yolculuğu... Geze geze giderim, harika!
Dağlar, tepeler belki de bir köy bile görebilirim... Küçük bir kız çocuğu bakar bana yol kenarındayken, gözlerindeki o meraklı bakışlarla... Sevmek gelir insanın içinden onu skıca sarmak gelir, üstündeki başındaki bütün kire rağmen öpmek gelir... Oraların kendine has kokusu vardır saçlarında... Çocukluğun bütün masumiyeti bir kez daha özlerim, küçük kız gibi artık o günler de çok geride...
Uzayan yollar elbet kısalır, son durak gelince inerim , bırakırım kendimi yabancılığın o karşı konulma,heyecanına, girdabına... Bütün sıkıntılarım, dertlerim artık benden çok uzakta, silindi hepsi bir anda beynimden, aklımdan hayatımdan.... Moral bozukluğu yok, endişe yok,sadece bilinmezlik var, bilinmeyen bir başlangıca ilk adımı atmak var.Korkusuzca...
Belki de yemyeşil bir yerdir geldiğim yer, orman kokusu vardır içime çektiğim havanın her zerresinde... Gri bulutların yerine, masmavi bir gökyüzü, buz gibi kış güneşi yerine, içimi ısıtan sahici güneş vardır. Ya deniz... Ya seyrederken o enginliğin içinde kendimi kaybeder gibi dalıp gittiğim deniz...Sadece bakmak, bakmak işte... Konuşmadan, sessizce... Sakinleştiren, güven veren, geleceği aydınlatan bugünü unutturan o deniz... Heryerde başka başka ama hep aynı deniz... Adı gibi güzel deniz...
Yalnızlığımı paylaşmak isteyen küçük bir arkadaşım oluverir birden kimbilir. Terkedilmiş ya da hep yalnız kalmış bir köpecik... Yeni hayatımın yegane dostu olur... Ne kıskanç ne de fesat... Ne bizden ne de onlardan ... öyle temiz öyle safki, tek derdi sevgi, karşılıksız sevgi... Sorgusuz, sualsiz. Tıpkı kirlenmeden önceki halimiz gibi...
Uzak diyarlara gitmeyi düşünmek, hayalini kurmak bile aniden bir ferahlık verir ruhuma... Çünkü bilirim, bilirim gidebilme ihtimalimin olduğunu, bilirim gücümün olduğunu... Ya bu umut da olmasa, ya bu özgürlük da olmasa ne farkım kalır dı altın kafesdeki bülbülden, kuleye kilitlenmiş dünyalar güzeli prenssesten...
Comments