Konuşamıyorum bari yazıyım dedim

Şimdi en yakın arkadaşlarım sandığım 2 kişi vardı, hoş birinden birkaç sene öncesine kadar vazgeçmiştim zaten, diğeri ile iyidik yine, öyle özel günler de bilmem neyde arayıp sorardık birbirimizi. Son bu diğeri öbürüyle daha sık görüşmeye başladı tabii ben çoluk çocuğa karıştım, çıkamıyom ya dışarı ha diyince,fena kanka oldular. Ondan sonra diğeri de öbürü gibi olmaya başladı ve şimdi 2 side beni hayatlarından yavaş yavaş çıkardılar!Umarım anlatabilmişimdir. Diğeri ve öbürü... Arıyorum telefonlar açılmıyor, mesaj çekiyorum tribal tribal ama tabii geri dönüş namına bir tık yok. Neyse yapıcak birşey yok, önce dedim belki müsait değillerdir, teli açmaya ama öyle bişi olmadığını biliyorum, ya da kontorüm yoktu arayamadım seni muhabbetlerinden kusmak istiyorum, zati çok yoruldum ve sıkıldım bu durumdan, ne bok olacağı umrumda bile değil.

Diyeceğim şu ki,bütün arkadaşlıkların sonu aynı, bir dönem kıç kıça gez, sonra yolda gör kafanı çevir, tıpkı yıllarca beraber olup ayrılınca "gebersin" demek gibi... Çok saçma geliyor bana artık hem arkadaşlıklar hem çıkmalar, sevgililer falan, bayağı, kokuşmuş, gereksiz ve de bencilce... Yalnız kalmamak için arkadaş oluyoruz, içelim, sıçalım, festivale gidelim, ama hayatlarımız gidişatı farklı yönlere çevrilince de "amaannnnnn napçam onlan ben gezmek istiorum, eve mi tıkılcaz", ya da tam tersi "benim kafam kaldırmaz şimdi evde oturiyim mis gibi" İşte böyle böyle ben yapayalnızım şu an, gerçekten hiç arkadaşım yok (yani var tabii de sevdiklerim şu anda da ben 'diğeri ve öbürü' nü kastediyorum). Bu durumu bazen kafama çok takıyorum bazen de sallamıyorum. Önceliklerim artık bambaşka ama, dediğim gibi yıllar yılı göte göte olunca ve asıl şimdi yakınımda birilerine ihtiyacım olunca, yapayalnız buldum kendimi!Ama şundan da eminim ki, benim bu yaşadıklarım bana özel değil, sırası gelen bunları yaşayacak ve yaşıyor zaten...Öyle işte...